Maastricht Antlaşması’nın imzalanmasından 25 yıl sonra biz, işçiler1, gençlik ve işçi hareketi militanları Belarus, Belçika, İngiltere, Fransa, Almanya, Yunanistan, Macaristan, İrlanda, İtalya, Makedonya, Portekiz, Romanya, Sırbistan, İspanya, İsviçre ve Türkiye’den gelerek Paris’te 12-13 Mayıs 2018 tarihlerinde toplandık ve Fransa, Almanya ve İtalya’dan gelen çağrıya cevap verdik.

Çağrı şöyle diyordu:

İşçi ve demokrasi hareketinden işçiler ve mücadeleciler olarak bizler enternasyonalistiz. Tüm Avrupa işçileri sınıf kardeşlerimizdir. Biz bugünkü AB içinde olsun olmasın herkese açık bir Avrupa istiyoruz. (…) Bizler sınırlar ve sınırlamalar olmaksızın işçilerin ve demokrasinin Avrupa’sını istiyoruz. Bizler özgür halklar, uluslar ve özgür işçilerin gönüllü birlikteliğini istiyoruz.

Tartışmamızı şöyle sonuçlandırıyoruz:

Avrupa’nın tüm işçileri ve halkları gibi biz de barış ve halkların kardeşliğini istiyoruz. Ancak Yugoslavya’yı parçalayan kanlı savaşlardan 25 yıl sonra savaşın tekrar gündemde olduğunu görüyoruz. Savaş tekrar Balkanları tehdit ediyor. Trump’ın (ve seleflerinin) arkasına dizilen büyük güçlerin hükümetleri ve Avrupa Komisyonu Ortadoğu ve Afrika’daki savaşları sürdürüyor. Bu savaşlar sonucu iltica etmeye zorlanan on binlerce mülteci copla ve jiletli telle karşılanıyor. Bu savaşlar sayesinde Trump askeri bütçeyi yurtiçi hasılanın yüzde 2’si kadar arttırmak istiyor ve bunu elde ediyor. Diyoruz ki: bir daha asla! Avrupa halkları savaş istemiyor! Onlar dünya halklarıyla kardeşçe bir barış içinde bir Avrupa istiyorlar!

Demokrasi ve hakların kendi kaderlerini tayin hakkını istiyoruz. Ancak demokrasi için atılan büyük nutukların ardında Avrupa Birliği ve onun kurumlarının tek ses haline İspanyol monarşisi ve Rajoy hükümetinin arkasında dizildiklerini görüyoruz. Katalan halkının 1 Ekim 2017’de gösterdiği kendi geleceğini belirleme ve bir cumhuriyet olma iradesini inkar ettiklerini görüyoruz. Avrupa Birliği baskıyı destekliyor ve düzinelerce siyasi tutuklunun İspanyol hapishanelerinde çürümesine göz yumuyor! Diyoruz ki: Halkların kendi kaderini tayin hakkına riayet edin! Tüm Katalan siyasi tutukluları serbest bırakın! Tüm yasal soruşturmaları iptal edin ve sürgünlerin dönüşüne imkan verin!

Eşit haklar ve çalışan kadınların kazanımlarının korunmasını istiyoruz. Ancak tespit etmek zorundayız ki riyakarca “cinsiyet eşitliği” çağrısı yapan Avrupa direktifleriyle bu haklar lime lime ediliyor. Sanayide kadınların gece çalışma yasağının sorgulanmasından, kreşlerin kapatılmasına ve doğum iznin sınırlanmasına… Çalışan kadınların tüm sosyal ve demokratik haklarının geri verilmesini talep ediyoruz!

Herkes için işçi hakları, özellikle de 150 yılı aşan sınıf mücadelesiyle kazanılan tüm hak ve kazanımlardan genç nesillerin yararlanması garantisini istiyoruz. Ancak gerçek şu ki AB’nin her bir ülkesinde, dahası AB ile ortaklık antlaşması yapan tüm ülkelerde Avrupa antlaşmalarının kutsal “serbest ve tahrif edilmemiş rekabet”i adına ve kapitalist sistemin çıkarlarına hizmet eden bankerlerin hesabına borcu ödeyebilmek için her bir kazanım sırayla sorguya çekiliyor. İsmi yanlış konmuş ETUC (Avrupa “Sendikaları” Konfederasyonu) da bu politikaya genel olarak eşlik ediyor. Kamu işletmelerinin ve kamu hizmetlerinin (okullar, hastaneler, posta, demiryolları…) özelleştirilmesi, iş kanunlarının ve toplu sözleşmelerin sorgulanması (ve sonucunda işten atmaların ve kayıtdışı ve geçici çalışmanın artması). Ancak aynı zamanda demokratik hakların da sorgulanması da artık Avrupa direktiflerinin uygulandığı her ülkede artık kural haline gelmiş durumda. Diyoruz ki: sınıf mücadelesiyle kazanılmış tüm hakları savunalım ve yeniden kazanalım! Özelleştirilmiş her şeyi yeniden millileştirelim! Avrupa antlaşmalarının ve direktiflerinin diktasına hayır! İşten atmak, kayıtdışı ve geçici çalışma yasaklansın! İşçi örgütlerine bağımsızlık!

Evet, gerçekten de bu Avrupa bizim Avrupa’mız değil!

Bu, sermayenin ve savaşın Avrupa’sı.

Bu savaşın, Avrupa antlaşmalarının ve kurumlarının Avrupa’sına, bu “haklar hapishanesi” Avrupa’ya karşı bir İşçi Enternasyonali ve işçilerin ve demokrasinin Avrupa’sı için mücadeleyi öneriyoruz.

Bugün burada savaşın yükselmesine karşı mücadele etme sözü veriyoruz. Savaş kışkırtıcılığına karşı seferber olmak işçilere, halklara ve işçi örgütlerine düşüyor. Bu görevi kabul ediyoruz.

2019’da Avrupa seçimleri düzenlenecek. Herkesin kendi ülkesinde savunacağı meşru pozisyonları ve verdiği sözlerin ötesinde, bizler için bu; tekrar bir araya gelmek ve bu Avrupa bizim Avrupa’mız değil demek ve işçilerin Avrupa’sı için ileri adım atmak için bir fırsat olacak.

Nisan 2019’da Avrupa Birliği’nin “Parlamentosu”nun olduğu Strasbourg’da büyük uluslararası bir toplantı yapmayı öneriyoruz. Burada bizim gibi “Bu Avrupa bizim Avrupa’mız değil! Avrupa antlaşmalarını ve direktiflerini iptal edin! İşçilerin ve demokrasinin Avrupa’sı için! Savaşa ve sömürüye hayır! Tüm Avrupa halklarının ve işçilerinin özgür birliği!” diyen herkesi kürsüye çağıracağız.

Aramızdaki bilgi alışverişini sağlamak ve işçilerin birliği için gerekli irtibatlarımızı korumak üzere kendimizi bir İşçilerin Avrupa’sı için Avrupa Bağlantı Komitesi olarak ilan ediyoruz.

İlk imzacılar:

Belarus: Yury Glouchakov, « Razam » Sociam Hareketi

Belçika: Gaëtan Coucke, eğitim işkolu sendikacı OSI üyesi; Eddy Decreton,Birlik Komitesi/Eenheidscomité ; Raphaël Deknop,öğrenci; Roberto Giarrocco, kamu hizmetleri sendikacı; Philippe Massenaux, işçi militanı; Serge Monsieur, kamu hizmetleri sendika militanı; Marie Verselle, öğrenci militan;

İngiltere: John Sweeney, İşçi Partisi (kişisel) ;

Fransa: Eleftheria Bogri ; Philippe Bottet,sendikacı; Maria Chambonnet, sağlık işkolu sendikacı; Pascal Chambonnet, eğitim işkolu sendikacı; Patrick Champion,sendikacı; Claude Charmont, sendikacı; Jean Delarue, sendikacı, Les  Mureaux (POID) belediye konseyi üyesi; Cécile François Apsara, sanatçı; Daniel Gluckstein, POID Genel Sekreteri; Katrina Groves,sendikacı; Christel Keiser, belediye konseyi üyesi,  POID Ulusal Sekreteri; Stéphane Knapp, sendikacı, enternasyonalist; Philippe Lefèvre, emekli, sendikacı; Nicolas Lévèque, eğitim işkolu sendikacı; Anne Loupias, öğretmen; Isabelle Michaud,sendikacı, enternasyonalist; Loïc Rampersan, demiryolu işçisi, sendikacı; Thomas Rouzerol, sendikacı, POID üyesi ; Bernard Saas, POID üyesi; Caroline Tacchella, demiryolu işçisi, sendikacı (kişisel);Jacqueline Trinquet ; Ugo Urru, demiryolu işçisi, sendikacı; Lucie Viano, emekli hemşire; Nicole Weltzer, POID üyesi; André Yon,POID üyesi;

Almanya: Heinz-Werner Schuster, Freie Platform für Arbeiterpolitik ; Norbert Müller,SPD militanı; Ernst Neweling,sendikacı; Peter Saalmüller, SPD  militanı; Heidi Schüller, IG- Bau sendikacı; Klaus Schüller, sendikacı EVG, Afa-SPD ; Anna Schuster, Ver.di üyesi;

Yunanistan: Stratos Daskarolis, delege; Pantelis Kokkinopoulos, delege, belediye konseyi, pratisyen hekim;

Macaristan: Kona Tibor, delege;

İrlanda: Ciaran Campbell, Mandate sendikası adına;

İtalya: Luigi Brandellero, “Tribuna Librera” yayın kurulu; Dario Granaglia,FIOM-CGIL sendika temsilcisi; Monica Grilli,öğretmen, CGIL-eğitim temsilcisi; Lorenzo Varaldo, okul müdürü , “Tribuna Libera” editörü, sendikacı;

Portekiz: Daniele Carlozzi, işçi; Jose Henriques, sendikacı CGTP ; Lia Santos, öğretmen, orta öğretim sendikacı, komünist militan; Jorge Torres, sendika temsilcisi; Adriano Zilhao, ekonomist;

Romanya: Constantin Cretan, Ulusal Emek Federasyonu (FNM) başkanı; Ileana Cretan,İşçi Birliği; Ion Somonescu, Madenciler Sendikası « Lignitul » (Oltenia) ;Mikaela Somonescu,İşçi Birliği.

Sırbistan: Jacim Milunovic, sendikacı; Rastko Pocesta, öğrenci;

İspanya: César Hadrian Rodriguez, öğrenci (Galiçya) ; Tomas Vinatea,işçi militanı (Bask) ; Patxi Fernandez,emekli, sendikacı UGT (Bask) ; Aurora Campo Fernandez, Paris CDR  (Katalan Cumhuriyeti)

İsviçre: Ricardo Do Rogo, Cenevre Sosyalist parti militanı; Guilhem Kokot,Cenevre Sosyalist Parti militanı; Ali Korkmaz,Belediye Konseyi üyesi, Sendikacı; Bruno Raulier,sendikacı CGSP-ALR (şube yönetimi); Johann Stark, çevirmen, dilbilimci; Michel Zimmermann, Sosyalist Parti üyesi, Belediye Konseyi üyesi;

Türkiye: Doğan Fennibay, İşçi Kardeşliği Partisi

1. Yaşamak için işgücünü satmak zorunda olan tüm işçiler, yani kol ve kafa emeğiyle ücretli çalışanlar, işleri elinden alınmış aktif ve emekli işçiler, eğitim alan genç işçiler. [↩]